macedonian
 

СЕКОЈ ДЕН

таа се буди и нешто е променето.
Папагалот во кафезот престана да зборува англиски.
колоната мравки го прескокна сирупот.
Тревникот се предомисли
и сега е навален налево.

Радиото стана опера, а бананите
смекнаа за јаготките.
Воздухот, саботиран од светлината, сега се движи
од витрините за порцелански садови кон фиоката
за ножеви и прозорецот на покривот пропушта лисја.

Гавраните ги натопија опашките во бела боја,
дебелиот џуџест јарец се вљуби во којотот,
a љубовта стана толку црвена, што дрвјата ги наведнаа
лиснатите глави, искашлувајќи крв.

ЗЕЛЕНИЛОТО НА ИРАН

Нема поаѓања овде.
Во Техеран излезот и влезот се затворени,
отворите долу и горе, се запушени.

Сепак, колку е зелено зеленилото на нејзиното небо.
Облаците го искрвавуваат зеленилото,
зелена е реката, полињата со ориз,
мовта што расте
на камењата од планината Алборз.

Земјата го раѓа ова зелено
што мравките го пренесуваат низ
пукнатините на Евините ѕидови.
Птиците серат зелено
врз турбаните на брадестите мажи.

Зелено е зеленилото на оваа земја,
парковите послани со тополи,
мастилото од писмата на љубовниците
кои се држат за раце во темните сокаци
каде што зелени се боите на очите,
мирисот на избришаната прав.

Зелени се листовите на гераниумите
до прозорците, и корењата
на розите низ дворовите,
и бојата на барите
населени со риби со зелени
крлушки, и жаби кои им ги пеат
соновите на зеленилото на ноќта.

Шоле Волпе

Translated by Nikola Madzirov
 

СВЕТОТ ОДГЛЕДУВА SИДОВИ ОД ТРНИНКИ

Високи, корави и бодликави.
Обиди се да преминеш од другата страна
и ризикувај со дивите трња.

Ние што млади го напуштивме домот,
деца кои преминуваа граници и беа распарани
од неговите илјада назабени јазици,
во што се претворивме?

Ние што носиме лузни што цутат ли цутат
под заздравените кожи,
каде одиме?

Се прашувам себеси
дали домот е моjот дух?

Дали ја носи мојата долна облека
уредно здиплена во старинскиот орман
со фиоки, што го купив пред дваесет години?
Или вгнезден во мојата блуза којашто виси
на метална закачалка што мислев да ја тргнам?
Дали е изгубен меѓу редовите во книгите
подредени на рафтот по азбучен ред на јазикот
на кој не сум родена? Или овде на работ
од овој поткршен филџан оставен
од љубовникот што одамна беше заминал?

Зошто нѐ нарекуваат туѓинци,
чиниш доаѓаме од други планети?

Носам семиња во мојата уста, ќе засадам
куркума, кардамон и мали
мирисливи краставички во оваа градина,
ќе ги поливам со дожд исцеден
од песните на баба ми.
Тие ќе растат, знам, наспроти
овие ѕидови од трнинки. Тие се магични.
Можат да се пробијат низ сѐ и сешто,
целосни.

Го напуштив домот кога бев тринаесет.
Не живеев доволно за да знам како
да не љубам.
Дом ми беше Каспиското Езеро, преполните пазари,
мирисот на ќебапи и ориз, петочните
ручеци, излети покрај планинските потоци.
Никогаш не помислував дека ќе заминам.

Но, тие рекоа врати се
и ќе умреш.

Егзилот е куфер полн значења. Наполнив
стотици тетратки со чкртаници.
Кога сум готова ги фрлам во оган
и почнувам одново да пишувам; овој пат
тетовирајќи ги зборовите на моето чело.
Овој пат, пишувам само за да не заборавам.

Самозадоволството е заразно
како општа настинка.
Пливам наспроти текот за да ги положам моите пурпурни јајца.

Духовите посочуваат и заминуваат,
но јас ѝ пишувам разгледници само на иднината.
Што е пресаденото дрво
ако не временско суштество
што го посвоило посвојувањето?

Велат храни се од оваа земја,
но гледај како моите плодови висат во спирали
и мирисаат на стари тетратки и чипки.

Можеби само во прогонство таквите духови доаѓаат.
Плачат и завиваат пред вратата од замокот
каде што седам на работ од бездната.
Но дури и ова е илузија.

.

ЖОЛТО ЗА СИНО
 

Му понудувам на секој дух
што ми доаѓа в кревет
по една цигара,

ја каталогизирам секоја невистина
што сум ја кажала,
одложувам сѐ
што е итно,

најмувам оплакувачи во случај
да скокнам, ги поливам
свенатите цвеќиња по
ѕидовите во спалната соба.

Нема мир
во трпението,
нема немир
во движењето.

Не можеш да го замениш жолтото
за сино,
а на придавките им се смачува
oд бракот
со именките.

Сакам да бидам Да-Да-Да,
да кажам НЕ
опточено со да,
да исцртувам хоризонти
преку хоризонтите,

зашто знам
реката никогаш не запира
да се милува самата себе
на пат кон морето

и цигарите не го
убиваат она што е веќе
мртво.

МОРНИЦИ

На работ од креветот,
таа бездна на осамата,
сонот ja повлекува својaта милост.

Тој го притиска своето ребро до нејзиниот задник,
неговите врели раце ѝ ги љубат градите,
вдлабнатината над половините,
нејзината клучна коска,

jа бакнува зад вратот,
jа зарива главата во нејзината коса како човек
што ги видел темните сеништа на маглата.

Таа сака да ја згази
оваа болка, да му ги даде
лавовите од нејзиното грло,
лебедите од нејзините препони,
волците од бедрата,

но нејзината кожа извикува не, коските
не сакаат да се помрднат, нејзиниот јазик одбива.

Кога тој се се повлекува, студен воздух поминува,
буди морници што ги смрзнуваат
и ги претвораат нивните животи во
илјадници неповратни парчиња стакло.